49. Constanze Köpp "Najdalsza podróż" krótka opowieść o życiu i umieraniu.

Mimo , że żyjemy w XXI wieku wciąż istnieją tematy określane mianem wstydliwych . Jednym z nich jest śmierć niewinnych i bezbronnych dzieci. Gdy pociechy pytają swoje mamy dlaczego będę musiał/ła umrzeć? ona opowiada im coś w co sama nie wierzy. Chcę za wszelką cenę uchronić swój skarb przed rozczarowaniem. Często gdy córka lub syn nie ustępuje mówi tylko "Jesteś jeszcze za mały/ mała na takie rozmowy". Niemiecka autorka pragnie  "Przebić mur milczenia" jaki ustawiają rodzice nieuleczalnie chorych  maleńkich  ale też tych nieco starszych istotek. Zanim  kobieta odda głos narratorce najpierw sama go zabiera. Opowiada jakie były powody  tego, że pomimo zdziwienia otaczających ją znajomych zdecydowała się stworzyć powieść, w której poruszy tak drażliwy temat.
"Jakie uczucie towarzyszy człowiekowi, którego już nie ma?Jak to jest nie móc postawić nóg na Ziemi i przemierzyć świata?
Na te pytania stara się odpowiedzieć główna bohaterka  15- letnia Franny,która zmarła na mukocywiscydozę. Postać dziewczynki jest zapowiedzią tego, że cała powieść będzie nietypowa . W zwyczajnych książkach  bohaterami bardzo rzadko czyni się osoby zmarłe. Nastolatka przebywając  po drugiej stronie  w sposób niewiarygodnie bezpośredni opowiada o szczególnym dzieciństwie i szybkim dojrzewaniu oraz  . Jeszcze tam na Ziemi często szukała przyczyn choroby  i nie mogła zrozumieć , że:
"Człowiekowi przychodzą do głowy pytania na które nikt nie zna odpowiedzi".
15- latka gdy już wiedziała  co jej jest próbowała przygotować się na trudne chwile , które miała przed sobą. Ciągle pojawiało  sporo skomplikowanych  pytań. W poszukiwaniu odpowiedzi pomagali rodzice , lekarze  nawet babcia. Zdarzały się też momenty gdy   byli oni  bezsilni. Mimo chęci nie potrafili nic sensownego  małej kobiecie  przekazać. Tak więc niektóre wątpliwości nigdy nie zostały rozwiane.
Tytuł powieści jak zawsze ma dwa znaczenia to dosłowne i ukryte symboliczne.
Najdalsza podróż to ta  , której cel jest  daleko . Szykujemy się do niej z ogromną dokładnością tak aby  zabrać wszystko co potrzebne. W przypadku tej  powieści  mamy tak zwane " drugie dno". Chodzi o  wędrówkę ostatnią w, którą każdy z nas wyrusza gdy jego serce po raz ostatni zabije.

Pierwszoplanowa bohaterka  próbuje nakłonić nas abyśmy uwierzyli ,że sfera sacrum o , której tak często czytamy  np w trenach renesansowego humanisty  rzeczywiście istnieje. Niebo nie jest żadnym wymysłem  śmiertelników  , ponieważ Franny właśnie  tam przebywa. Mimo tego nadal może obserwować  życie rodziny , przyjaciół i wszystkich których spotkała. Tyle tylko ,że teraz robi to z innej perspektywy. Tym samym wlewa do serc nadzieję: W przyszłości i my będziemy mogli postąpić tak samo.

Utwór niemieckiej pisarki nie jest tylko o śmierci  i dziecięcym bólu. Franny  to osoba  świetnie zorientowana w kwestiach jakie teoretycznie dla  kogoś  w jej wieku powinny być niezrozumiałe . Problem istoty duszy , wiary czy nadziei  czasami trudno pojąc nawet dorosłym. 

Dzieło powstałe na podstawie rozmów autorki z córeczką oraz pacjentami hospicjum to książka nieprzeciętna. Można umieścić ją na regale obok takich tytułów jak "Mały książę" , "Bracia Lwie serce" czy "Oskar i Pani Róża".

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Wydawnictwu Esprit.