Blog Książki Warte Przeczytania istnieje już 11 lat

Drodzy Czytelnicy.  11 października 2011 roku. Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. Maturzystka z czytelniczą pasją i kilkunastoma tekstami w szufladzie namówiona przez koleżanki z klasy postanawia założyć bloga.  Dziś mamy 11 października 2022 roku i od tamtego dnia mija dokładnie jedenaście lat. 

Pamiętam strach przed krytyką i radość z pierwszych komentarzy. Pamiętam pierwsze recenzje, które tutaj opublikowałam. Kiedy dziś na nie patrzę  mam ochotę je usunąć i napisać na nowo. Jednak nigdy  tego nie zrobię. Te pierwsze teksty są dowodem na to jaką drogę przeszłam. Pokazują jak kształtował i zmieniał się mój styl pisania. Te lata to też lata blogowej nauki, także na własnych błędach. To poszukiwanie złotej recepty, której tak naprawdę nie ma.  Moim zdaniem w blogowaniu należy po prostu być sobą, słuchać siebie, ale i mądrzejszych od siebie. Do blogowania trzeba mieć serce, pasję i trochę talentu. 

Pamiętam strach przed krytyką i radość z pierwszych komentarzy. Pamiętam pierwsze recenzje, które tutaj opublikowałam. Kiedy dziś na nie patrzę  mam ochotę je usunąć i napisać na nowo. Jednak nigdy  tego nie zrobię. Te pierwsze teksty są dowodem na to jaką drogę przeszłam. Pokazują jak kształtował i zmieniał się mój styl pisania. Te lata to też lata blogowej nauki, także na własnych błędach. To  poszukiwanie złotej recepty na bloga, której tak naprawdę nie ma.  W blogowaniu trzeba po prostu słuchać siebie, ale i mądrzejszych od siebie. Trzeba być sobą, znaleźć własny pomysł, konsekwentnie go realizować, ale też chcieć się rozwijać.  Do blogowania trzeba mieć serce, pasję i trochę talentu. 

 

Pisząc ten post jestem po prostu wzruszona i bardzo z siebie dumna. Cieszę się, że przez te wszystkie lata mimo wielu momentów zwątpienia pytań czy w ogóle jeszcze warto ten blog prowadzić ostatecznie nie odpuściłam. Cieszę się też, że nie posłuchałam wielu ludzi , którzy wielokrotnie powtarzali mi, że powinnam zacząć na blogowaniu zarabiać, bardziej reklamować to co piszę i robię. Ja nigdy nie czułam takiej potrzeby. Dla mnie blogowanie od zawsze było i zawsze będzie pasją, a nie sposobem na zarabianie pieniędzy. Uważam, że w wielu przypadkach kiedy blogowanie staje się pracą, zaczyna być rutyną, a przestaje być pasją. Dla mnie blogowanie to  pasja, z której nie zrezygnuje. Blog jest miejscem, na którym mogę i chcę się się tą pasją dzielić. Te wszystkie lata nauczyły mnie pokory, systematyczności, dały wiele blogowej radości i skłoniły do wielu blogowych refleksji, którymi już nieraz się dzieliłam.  Uważam, że przez te wszystkie lata blogowo zrobiłam sporo. Czy mogłam więcej ? Oczywiście. Mogłam publikować częściej, przygotować więcej blogowych projektów itd. Jednak napiszę to raz jeszcze. Jestem dumna z tego co udało mi się zrobić, z tego jak się rozwinęłam jako blogerka, dziennikarka i jako człowiek. 

Cieszę się, że z każdym rokiem moje teksty były coraz lepsze, coraz bardziej przemyślane i dopracowane. Od kilku lat są one nieco krótsze, bo czasem mniej znaczy więcej. Jednak w ich tworzenie nadal wkładam tyle samo serca i zaangażowania co wtedy kiedy zaczynałam blogowanie.  Nigdy nie pisałam bloga dla statystyk ani komentarzy, ale duży odzew ze strony czytelników zawsze mnie bardzo cieszy.  Tematyka bloga zawsze dotyczyła książek i szeroko pojętej kultury. Zaczęło się od recenzji, ale z czasem pisanie tylko ich przestało mi wystarczyć. Zaczęłam dodawać kolejne tematy, tworzyć cykle wpisów, przeprowadzać wywiady, pisać o nauce języków obcych, dyskutować z czytelnikami itd. Zaczęłam polecać nie tylko książki, ale też artykuły z innych blogów warte przeczytania.  Postanowiłam pisać tylko wtedy kiedy mam coś wartościowego do pokazania i przekazania.    Każdy rok blogowania był inny, ale tak samo dla mnie ważny.  Każdy rok to kolejne doświadczenia i setki tekstów, które napisałam , choć nie wszystkie zostały  tutaj opublikowane.  Część z nich była pisana  na blogi innych, część na nieistniejący już portal Be Good Art, kilka do szuflady, a są i takie, które nie zostały dokończone, a po czasie się zdezaktualizowały.     Są takie, z których jestem dumna do dziś, ale też takie, których dziś bym nie napisała lub napisała inaczej.

 

Jestem szczęśliwa, że przez te lata nie straciłam pasji i serca do blogowania mimo, że blogi nieco tracą na popularności.

Pora na coś czego w dzisiejszym poście nie może zabraknąć- na podziękowania. 

 

źródło

 

• Dziękuję wszystkim tym dzięki, którym nabrałam odwagi by założyć  bloga. Natalia, Monika, Justyna  oraz wielu innych bez Was to miejsce nigdy by nie powstało i nie przetrwało do dziś.
  
• Dziękuję moim nauczycielom języka polskiego, którzy zaszczepili we mnie miłość do literatury, poezji , którzy pokazywali, które książki naprawdę są warte przeczytania. 
• Dziękuję autorom, wydawcom portalom, blogerom i każdemu z kim miałam okazję przez te   lata współpracować. Dziękuję za zaufanie. Zawsze dawałam z siebie wszystko i mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam. Chociaż stałe współprace recenzenckie to już zamknięty rozdział to bardzo miło go wspominam. Dzięki współpracom z innymi blogerami powstało mnóstwo fantastycznych wpisów. Dziękuję za Wasze chęci, zaangażowanie i otwartość. 
• Dziękuję każdemu, kto od 2011 roku stanął na mojej blogowej drodze i komu te podziękowania się należą. Także tym blogerom, którzy już nie prowadzą swoich blogów, ale być może natrafią na ten post. 

Jednak największe podziękowania należą się Wam- Moim Czytelnikom.  Dziękuję za każde wyświetlenie, komentarz, pierwsze porady, słowa pochwały i zwracanie uwagi na błędy. Za dawne współprace, możliwość tworzenia postów gościnnych i wielu ważnych dla mnie do dziś  blogowych projektów. Dziękuję niewielkiej  grupie wiernych czytelników, która zagląda tu od lat, ale też nowym odbiorcom. Dziękuję za Waszą obecność i ślad jaki po sobie zostawiacie. 

 

Jedenaście  lat blogowania to trudne początki  pełne  prób i błędów. To poszukiwanie  własnego stylu, miliony godzin spędzonych na przygotowywaniu i dopracowywaniu  recenzji i setek innych tekstów. To setki  przeczytanych i zrecenzowanych książek oraz kilkanaście wpisów gościnnych. To ponad 890 postów, setki tysięcy wyświetleń i ponad osiem tysięcy komentarzy. To kilka  różnych cykli blogowych, o tematyce edukacyjnej i nie tylko, które dawno zakończyłam, ale  także kąciki blogowy, filmowy i językowy obecne na blogu do dziś. To lata ogromnych przemian w blogosferze, które obserwowałam i obserwuję nadal. To lata blogowej radości, niepewności, sukcesów, ale i porażek. To próba dojścia do blogowej perfekcji, której nigdy nie osiągnęłam i nie osiągnę, bo coś takiego po prostu nie istnieje. To lata doświadczeń blogowych dziennikarskich i życiowych.   Jedenaście lat to czas kiedy w moim życiu sporo się wydarzyło. Kiedy zaczynałam blogować byłam nieśmiałą maturzystką z czytelniczą pasją i chęcią pokazania innym tego co wcześniej pisałam tylko do szuflady. Blogowałam przez całe moje studia i wszystkie lata po nich aż do dnia dzisiejszego i nie zamierzam przestać. Chociaż teraz jestem inną blogerką niż kiedyś. Kiedyś podążałam za czytelniczą i blogową modą, teraz czytam to co chcę i konsekwentnie realizuję blogowe plany. Kiedyś chciałam doradzać i być blogerką idealną. Dziś wiem, że taki ktoś nie istnieje. Każdy piszę o tym o czym chce i tak jak potrafi najlepiej. Każdy też szuka własnej blogowej drogi.  Nie chcę już nikogo naśladować, robić tego co inni. Nadal chcę za to się rozwijać, szukać inspiracji, inspirować i zdobywać kolejnych czytelników. Może zabrzmi to górnolotnie, ale od 2011 roku blogowanie stało się częścią mojej codzienności i będzie nią nadal. Mimo, że  blogowanie nie jest już aż tak modne ja w blogosferze zostaję.  Nadal będę pisać dla przyjemności, z pasją i bez presji.  Wciąż jestem otwarta na jednorazowe współprace czy blogowe projekty.

 

Na koniec celowo jeszcze raz napiszę to co w zeszłorocznym poście rocznicowym. Nie zamierzam nic zmieniać ani w wyglądzie ani w tematyce bloga. Wciąż będę pisać o książkach i szeroko pojętej kulturze. Nadal będę dzielić się z Wami tym co uznam za wartościowe oraz moją blogową i dziennikarską pasją.

 

Dziękuję za wszystko co  dla mnie i mojego bloga zrobiliście.  Za wspólne projekty, wpisy gościnne, wszelką pomoc, rady, wskazówki. Za to, że przez te 11 lat zawsze miałam  poczucie, że jest dla kogo pisać. 

Anne 18.